#6 - czyli obiecuję Ci!

Buka & Rahim ft. Natalia Nykiel "Obiecuję Ci"

"Za wszystkich, którzy w to wierzą, razem nie damy im umrzeć.

Bo kwiaty, które nie więdną - to dobrzy ludzie.

I nawet, kiedy odejdą, dalej będziemy energią,

która powróci na pewno - obiecuję Ci!

 [K]

  -Mów jak tam było na wigilii. –rozpoczęłam wywiad. .

  -No a jak miało być? –zapytała ironicznie. –Mama jakoś się trzyma, aż nie mogłam na nią patrzeć jak momentami się męczyła. –wyjaśniła nieco ciszej. –Nie wiem jak tak długo jeszcze pociągnie. –powiedziała tak cicho, że nie wiem czy dobrze zrozumiałam każde wypowiedziane przez nią słowo. Było wyraźnie widać, że jest smutna i nie ukrywała się z tym. Nigdy nie potrafiła ukryć swoich uczuć, nawet kiedy się czerwieniła, poddawała się temu. Stop… ja nigdy nie widziałam, żeby jej policzki robiły się czerwonymi plackami i nabierały koloru – logicznie mówiąc.

  -Rozmawiałaś z nią w ogóle? –pytałam dalej. Widziałam jak jej ciężko o tym mówić, ale po prostu nie potrafię odstawić tej sprawy na bok czy najgorsze dla mnie - w zapomniane. –Przepraszam, że tak pytam ciągle, ale mam jeden, jedyny, bardzo ważny powód, by to robić. –zaśmiałam się sarkastycznie. Uniosła lewą brew w górę okazując zdziwienie, wcale jej się nie dziwię. –Martwię się o ciebie. –dodałam ciszej. Nie ma to jak mówić do komputera… gdybym była tam z nią na pewno już bym to zrobiła… -Teraz powinnam cię przytulić co nie? –oby dwie zaśmiałyśmy się smutno o ile tak się w ogóle da.

  -Teraz powinnam się w ciebie wtulać i płakać ci w rękaw jaka to ja jestem głupia. –próbowała się uśmiechnąć przez łzy lecące jej z oczu. Nawet nie zauważyłam kiedy zaczęła płakać.

  -To nie mi powinnaś płakać w rękaw. –powiedziałam nie pewnie. Widziałam na jej twarzy zdziwienie. Po co ja to w ogóle mówiłam… Ale jesteś głupia Kaśka!

  -Daj mi czas. -prawie szepnęła. Kiedy wymawiała te słowa w jej oczach było wyraźnie widać to z jaką odwagą i pewnością wypowiada to zdanie. Przez jej twarz przemknął cień, już nie płakała, ale była widocznie tym przybita. Po chwili się rozłączyła i na ekranie urządzenia pojawiło mi się jej zdjęcie. Wyglądała na nim na wesołą, wyglądała całkiem inaczej niż przed chwilą podczas rozmowy. Tam nie było tego błysku w oku, była smutna a jej oczy straciły swoją wartość. Wpatruję się w jej fotografię i stwierdzam, że obraz, który ją przedstawiał podczas rozmowy jest wyraźnym przeciwieństwem prawdziwej Deli… tylko, który z nich jest w ogóle prawdziwy?! Klnęłam pod nosem i bezradnie opadłam na łóżko.

  Co miały oznaczać te słowa „Daj mi czas”? Daj mi czas na co? Daj mi czas bo muszę pomyśleć w jaki sposób, by tutaj się zabić.

    -Nie Kaśka!

    -No to na co mam dać jej ten czas, co?

    -Na pewno nie będzie się zastanawiać nad tym w jaki sposób się zabić. Wybij to sobie kobieto z głowy. Przypomnij sobie co jej powiedziałaś.

    -„To nie mi powinnaś płakać w rękaw”.

   -Przypomnij sobie czym trujesz jej dupę od pewnego czasu. –zamyśliłam się na chwilę. –Teraz poskładaj to wszystko w całość.

   -Nie wiem czy się cieszyć czy płakać… niepotrzebnie tak się na to napaliłam. Nie daj Boże potem, żeby płakała przeze mnie, przez moją głupotę.

      -Sama stwierdziłaś, że nie powinna płakać ci w rękaw.

  *

  Siedzę na wielkiej, skórzanej kanapie, która znajduje się w salonie, w moim rodzinnym domu, w Zakopanem. Trzymam w ręku trzy bilety na Puchar Świata w skokach narciarskich, który ma się odbyć w moim rodzinnym mieście 24 stycznia, za 24 dni, w nowym roku, który powitamy już za kilka godzin. Jeden jest dla mnie, drugi dla Oli – mojej siostry, a trzeci… dla niej. Dla Adeli.

  No tak, pójdziemy na skoki a później rozerwać się do jakiegoś zakopiańskiego klubu. Pozwolę jej wyrwać jakiegoś faceta i co dalej… koniec zabawy? Jest dla mnie ważną osobą, szanuję ją tak samo jak Olkę, chcę dla niej jak najlepiej, ale nie chcę, żeby przez moją głupotę później cierpiała…

  -Rozmawiałaś z Delą? –wyrwał mnie z zamyślenia ciepły, kobiecy głos.

  -Tak. –rzuciłam krótko przytakując głową.

  -Nie chciała w ogóle o tym rozmawiać, prawda? –zapytała siadając obok mnie.

  -Czytasz ze mnie jak z książki. –parsknęłam.

  -Pozwalasz na to. –uśmiechnęła się ciepło.

  -Najgorsze jest to, że ona cierpi przez to wszystko. –zaczęłam niepewnie. –Rozumiem, że nie chce o tym mówić, ale…

  -Ale jesteś jej przyjaciółką. –wtrąciła.

  -Ale są też rzeczy, których nie wszyscy mają prawo wiedzieć…

  [D]

  Dziś sylwester i z roku na rok to samo, ciągle na zawodach. Takie uroki TCS… świetnie! Na szczęście to już były ostatnie skoki w tym roku, gdyż już jutro mamy nowy rok a razem z tym czas na wprowadzenie poprawek a w związku z tym lepsze skoki. Trzeba się wziąć w garść i pokazać wszystkim to na co mnie stać, że ten Kubacki jeszcze żyje, ale czekał na właściwy moment.

  Zawsze mnie zastanawiało to jak, by wyglądał mój sylwester gdybym nie był skoczkiem. Może moje myśli są czasem głupie, ale to naprawdę mnie zastanawia i nie tylko to. Po prostu nie wyobrażam sobie życia bez skoków… to nie dla mnie.

  No, ale gdyby nie to co teraz robię to co bym właściwie innego robił?

  Gdyby nie ci ludzie z kadry to z kim bym się zadawał?

  Co, by było gdybym nie poszedł z kumplem pod skocznię?

  Co, by było gdybym nie przyjął propozycji przyjęcia do kadry?

  Co, by było gdybym w siebie nie uwierzył?   

  Koniec tego gdybania… prawda jest taka, że nie widzę nic innego poza skokami. To jest moja pasja i coś dla mnie. Ci wszyscy ludzie są wspaniali i nie wyobrażam sobie innych kumpli, gdyż oni są najlepsi po słońcem. W kadrze każdy inny, ale uzupełniamy się pod każdym względem… czego chcieć więcej?

  Już za dwie godziny będziemy stać jak jacyś idioci na jakimś wzgórzu w tym zimnie i będziemy puszczać jakieś badziewie jak zwykle fajerwerki. Następnego dnia z rana dostaniemy ochrzan od Kruczka a później karne biegi wokół tak przez nas zwanej „Olimpki” w Ga-Pa. Jaki sylwester taki cały rok. Nie ukrywam, że już do tego przywykłem. Może i ciągle w kółko to samo, ale za każdym razem ubaw jest większy. A teraz… ekipa prawie się nie zmieniła, brakuje nam tylko jednego mistrza, całego organizatora i speca, którym jest nie kto inny jak Żyła. Pewnie teraz ciągnie kieliszek za kieliszkiem, aż mu pozazdrościć...

     -Nie masz czego mu zazdrościć. To go Kruczek wykopał do domu a ciebie przysłał na jego miejsce. Nie ma czym się tutaj zachwycać.

     -O ironio.

  Leżałem na dużym łóżku, które zajmowało większą część pokoju, przynajmniej jest wygodne. Pierwszy raz podczas zawodów mam pojedynczy pokój. A dlaczego… gdyż wszyscy stwierdzili, że nie znoszą mojego… jak oni to nazwali? Ba! Oni nie znoszą mojego nocnego życia. Nie mam zielonego pojęcia o co im w ogóle chodzi, ale łaski bez, jak chcieli tak mają. Przynajmniej nie narzekają trenerowi i facet ma święty spokój.

  Przeglądałem tradycyjnie portale społeczne i jak zwykle pełno życzeń noworocznych od fanów dla mnie. Nic tylko chwycić się za głowę widząc moją skrzynkę z wiadomościami na takim Facebook’u. Nagle do mojego pokoju wparował nie kto inny jak Maciek. Nie wychowany człowiek.

  -Nie nauczyli pukać do drzwi. –warknąłem wściekły. Ten nie zważając na moje słowa przysiadł się do mnie i zaczął wpatrywać się w mój laptop.

  -I o czym tutaj mówić. –pokiwał głową z niezadowoleniem. Spojrzałem się na niego z wielkimi pytajnikami w oczach. Wchodzi ci taki Kot do pokoju i zaczyna coś ci gadać pomimo twoich zbędnych jak dla niego uwag. Czujesz się zdezorientowany i nieswojo w takiej sytuacji.

  -Nie wiem o czym mówisz. –spojrzałem się na niego uważnie. Rozłożył się na moim łóżku tuż obok mnie i bawił się czymś w swoim iPhon’ie, był wyraźnie tym zaciekawiony.

  -Dawidku a nam się dziwisz. –zaczął nie odrywając swojego wzroku od cuda techniki, które znajdowało się w jego dłoni. –Mówimy o twoim nocnym życiu a ty wielkie oczy robisz. Aż śmiać się chce gdy widzę twoje oczy w wielkości spodków. –szczerzył zęby pod swoim nosem dalej tępo wpatrując się w ekran urządzenia. Po chwili spojrzał się na mnie, od razu uśmieszek zszedł mu z twarzy. –Ty naprawdę nie wiesz o co nam chodzi. –dodał zszokowany. –Oj Dawidku. –poklepał mnie po ramieniu.

  -Nie mam zielonego pojęcia co myślicie mówiąc nocne życie Dawida. Przepraszam, ale najwyraźniej was nie rozumiem. –parsknąłem. –Nie dziwcie mi się, ale po prostu określenie „nocne życie” nie brzmi najlepiej.

  -Już się tak nie denerwuj, bo złość piękności szkodzi. –odgryzł się prędko.

  -Jak mam się nie denerwować jak słysząc to nie wiem co o tym myśleć.

  -O widzę, że instynkt samca się odezwał u naszego Mustafa. –zdzieliłem mu z poduszki.

  -Nocne życie…

  -Taa… pewnie myślisz, że mamy na myśli to, że wymykasz się nocami do pokojów jakiś panienek, albo nie wiadomo co jeszcze. –zaśmiał się mój niechciany towarzysz.

  -Może i tak myślałem. –warknąłem przeglądając Internet. –Może byś tak łaskawie mi wytłumaczył co znaczą te słowa.

  -Spróbuj sam sobie to wytłumaczyć. –puścił mi oko. Wstał z legowiska i podszedł do okna stając do mnie tyłem, oparł się o drewniany parapet i poprawił swoje ciemne, nieukładające się włosy. –Nie zapowiada się najlepiej na noc. –mruknął pod nosem. Uśmiechnąłem się lekko przeglądając dalej Internet.

  -Myślałeś może… -zatrzymałem się na chwilę. Dalej stał osłupiały i  wyglądał za okno. –Myślałeś może co byś zrobił jak byś ją spotkał gdzieś, no nie wiem gdzie, np. na ulicy. No nie wiem. –dokończyłem. –Myślałeś może chociaż raz? –spytałem go nieco ciszej. Odwrócił się lekko na pięcie i spojrzał się na mnie uważnie. Nie drwił już sobie z niczego a w jego oczach było widać zakłopotanie.

  -Ani razu. –warknął.

  -Na twoim miejscu bym pomyślał najpierw o tym, ze jakbyś do niej podszedł i powiedział: Hej, jestem Maciej Kot i od pewnego czasu jestem w tobie zakochany. –spojrzałem na niego kpiąco. –Nie myśl sobie, że ona nie weźmie ciebie za jakiegoś idiotę. –parsknąłem. Widząc jego wzrok spoważniałem.

  -A co miałbym zrobić? –zapytał siadając przy niewielkim stoliku przy ścianie. Podparł głowę rękoma i niechętnie na mnie spojrzał. –Jest to chyba ostatnia rzecz o jakiej chciałbym pomyśleć. Nie jest to proste… -zawiesił się na chwilę. –Kurde nie wiem. –schował twarz w dłoniach. –Rozpaczam jak baba. –stwierdził. –Zakochałem się w niej jak jakiś nastolatek w swoim idolu. Nie no ratuj mnie! –krzyknął wymachując rękoma.

  -Faktycznie zakochałeś się jak nastolatka w jakimś ciachu z świata show. –dodałem uśmiechając się pogodnie. –Już tak nie rozpaczaj.

  -A czy to normalne, że facet w moim wieku zakochuje się w dziewczynie, której nigdy na własne oczy nie widział w rzeczywistości tylko jej zdjęcie… no i się zakochał w zdjęciu. –podniósł wzrok na mnie. –W takim ślicznym uśmiechu, w tym tajemniczym spojrzeniu. Jest inna… całkiem inna. –rozmarzył się. –Jest w niej coś co chce się odkryć patrząc na nią, a w jej czekoladowych tęczówkach można się zatopić od miłości. –podsumował uśmiechając się jeszcze szerzej. Mówił to z taką fascynacją jak nigdy dotąd. Było widać, że on naprawdę coś do niej czuje pomimo tego wszystkiego… głupi, by go wyśmiał, ale ja mu daję szansę. –Ale co ja bym zrobił to za cholerę nie wiem. –posmutniał momentalnie. Nie był to taki Maciej, którego widzę codziennie, zawsze. Był inny… pierwszy raz. Nigdy bym nie pomyślał, że to właśnie on mógłby się zakochać w taki właśnie oto sposób. Moja głowa tego w ogóle nie pojmuje no bo jak to w ogóle możliwe. Facet taki jak on zakochuje się w kimś kogo wcale nie zna… to nienormalne, ale ja mu szczerze kibicuję bo wierzę, że ze swoją ambicją może dużo osiągnąć.

  [A]

  To prawda, że zaczyna się coś doceniać kiedy się to traci bądź już straciło. Nigdy bym nie przypuszczała, że to powiem, ale właśnie mnie to spotkało. Z każdym kolejnym dniem nie mam już siły do walki, już nie chce mi się w to wierzyć… że ona z tego wyjdzie. Szanse są małe no, ale ile można?! Od roku wiem co czeka na mnie, na nas, wszyscy doskonale wiemy, że kiedyś tak czy siak nie da rady i się skończy. Nie wiemy już w co w ogóle wierzyć, w cud, który jest niemożliwy, bo przy życiu trzyma ją tylko jedno? Chyba nie jest to normalne, że człowiek od dłuższego czasu walczy sam ze sobą bo nie wie co jest lepsze dla niego samego…

  -Proszę cię córciu, nie odbieraj tego źle. –szepnęła z załzawionymi oczami. Chwyciła moją dłoń w swoje i mocno ją ścisnęła. –Nie chcę, żebyś później czegokolwiek żałowała, oprócz tego, że mnie stracisz. –spojrzałam na nią z wielkim nieporozumieniem. Z moich oczu leciały łzy, leciały one zawsze kiedy tylko na nią spoglądałam, mogła być daleko ode mnie i tak było to zbyt wiele. Ryczałam jak głupia nie mogąc tego opanować, patrzyłam na nią i tylko kiwałam głową a ona dalej walczyła z emocjami, które w niej wybuchały, była silna, przynajmniej próbowała. Zawsze była silna i nie lubiła okazywać swoich uczuć, pozwalała je odczytać z jej wzroku, z jej oczu można było czytać jak z książki. –Chcę dla ciebie jak najlepiej i marzę teraz tylko o jednym. –jej kąciki ust uniosły się lekko w górę tworząc niewielki uśmiech. –Będę czekać tak długo, aż go nie poznam.

  -Mamo o czym ty do mnie mówisz? –zapytałam piskliwie. Otarła swoją dłonią łzy, które spływały po moim policzku co wywołało lekki grymas na mojej twarzy.

  -Chciałabym jeszcze poznać twojego chłopaka. –zaśmiała się.

  -Mamo, ale…

  -Nie martw się, mogę czekać. –ścisnęła moją dłoń. Rozpłakałam się ponownie. –Dlaczego płaczesz?

  -Bo nie chcę, żebyś się tak męczyła, nie ukryjesz tego przed nikim. –szepnęłam, gdyż tylko na tyle było mnie stać. –A, żeby poznać mojego chłopaka musiałabyś pożyć jeszcze z jakieś dobre  lat. –mruknęłam. Na jej miejscu nie ukrywałabym emocji tylko je wypuściła z siebie i swobodnie bym uwalniała łzy wydobywające się z oczu, ale ona tylko się uśmiechnęła. Dla mnie byłby to cios prosto w serce, słysząc takie słowa od córka, która straciła nadzieję na to wszystko.

  -Proszę pozwól mi pójść z tobą na dzisiejszy festiwal. –szepnęła. Przytuliła mnie do siebie mocno tak, że znów poczułam się jak mała dziewczynka, która przyszła ze swoim problemem do mamy a ta jej uważnie wysłuchała. Usłyszałam ciche szlochanie, nie chcę nawet dopuszczać do siebie tej myśli, ale to jednak prawda…

  -Ty płaczesz. –wydukałam z siebie z trudem. –Mamo. –przytuliłam ją mocniej do siebie. Nigdy w życiu nie widziałam ani nie słyszałam, że ona płacze.

  -Tylko pozwól mi z tobą pójść. –powiedziała z trudem.

  -Dobrze. –wtuliłam się w nią mocniej.

  -Obiecujesz mi to? –zapytała słabym głosem odrywając mnie od samej siebie. Patrzyła na mnie smutnym wzrokiem, w którym widziałam więcej niż zawsze… nadzieję, której nigdy u niej nie widziałam.

  -Obiecuję Ci… -odparłam ciężko. Już powiedziałam, już obiecałam, słów nie cofnę…

  *

  Makijaż, pełen profesjonalizm. Kostium jak z filmu pt. „Black Swan” Darrena Aronofsky’ego. Wyglądam jak jakaś księżniczka, która jest marzeniem nie jednego mężczyzny. A co ja czuję? Czuję się nieswojo, gdyż to nie jest coś co mi odpowiada. Nigdy nie byłam fanką takich strojów a tym bardziej wyzywających makijaży. To jest balet a z nim wiążą się te wszystkie rzeczy.

  Ludzie zasiadający na widowni są wystrojeni jak na jakieś mistrzostwa w balecie a nie na zwyczajny, coroczny, sylwestrowy pokaz. Ludzie kręcący się za kulisami są podenerwowani tak jak co roku, myślą tylko jednym – jak im pójdzie. Tam na sali siedzi najważniejsza kobieta w moim życiu, choć bardzo się ucieszyłam, że chce zobaczyć mój występ to tak samo sprawia mi to ogromny ból.

  Kiedy zabrzmiał piękny wstęp do piosenki „Perfection” Clint Mansell’ego poczułam jak w moim gardle rośnie wielka gula uniemożliwiająca mi swobodne oddychanie. Przed wyjściem na scenę dopadł mnie nieprzyjazny mi stres, jak nigdy dotąd taka sytuacja nie miała miejsca. Na moim sercu cały czas czułam wielki ciężar jakim było zatańczenie przed Nią. Pewnie, wystąpienie przed własną mamą powinno być czymś czego się chce a nie czymś przed czym się chowamy. Dla mnie to jest trudne, iż nie mogę poskładać tego w całość… zawsze twierdziła, że to nie jest kobiecy taniec, że jest to pewnego typu pajacowanie. A teraz siedzi w tłumie gości oczekujących na wielki spektakl, w którym zobaczą Czarnego Łabędzia, którym będę ja. Za chwilę, tam na scenie będzie moja chwila na pokazanie tego co potrafię, czas na to, by udowodnić wszystkim, że choreograf podjął właściwą decyzję dając mi główną rolę w przedstawieniu. Będzie to w pewien sposób czas na odpowiednią reklamę samej siebie…

  *

    -Nie chowaj się przed nikim. Możesz się przed nimi chować, ale przed uczuciami się nie ukryjesz, nigdy nie uciekniesz przed tym co cię męczy. Nie oszukasz siebie samej.

    -Nie chowam się…

    -To w jaki sposób wytłumaczysz to co stało się jakąś godzinę temu?

    -Chwila słabości…

    -Słabość… Zamknięcie się w łazience na siedem spustów, siadasz w kąt i skalasz się jak pies, i warczysz na każdego kto próbuję cię dotknąć. To nazywasz chwilą słabości?

  Ciągłe dobijanie się do drzwi mojego brata nie daje już mi spokoju. Od kiedy zamknęłam za sobą drzwi od łazienki to siedzi tam za nimi i próbuje mnie zmusić do rozmowy. Cały czas tam siedzi i próbuje coś osiągnąć.

  -Dela! –krzyknął uderzając w drzwi a później syknął. –Pozwól mi z tobą porozmawiać. –ponowił swoje próby, lecz znów na marne. –Proszę otwórz. –powiedział nieco ciszej. Dźwięki dochodzące za drzwi umilkły a razem z tym poczułam ulgę, gdyż się poddał. Zawsze lubiłam ciszę, ale ta wywołała napięcie pomiędzy nami. Ta cisza jest nerwowa… –Martwimy się o ciebie. Już siedzisz tam dobrą godzinę! –zaczął mówić polski co doprowadziło mnie do szału.

  -Nie kalecz polskiego! –krzyknęłam wściekła.

  -Mniejsza z tym. –dodał ciszej. –Proszę!

  -Dajcie mi święty spokój! –warknęłam uderzając ręką w umywalkę.

  Stanęłam przed dużym lustrem wiszącym nad zlewem i doznałam szoku. Jeszcze niedawno mój makijaż był jak z bajki, wymarzony a teraz mam podkrążone oczy a tusz do rzęs spływa po mojej twarzy. Czułam jak puchnie mi moja dłoń, która uległa stłuczeniu. To co czułam w tym momencie jest nie do opisania.

  Ból…

  Złość…

  Bez sens…

  Rozpacz…

  Nienawiść…

  Jedynym sposobem na pozbycie się ich wszystkich był gorący, relaksujący prysznic. Zrzuciłam z siebie zbędną czarną, długą paczkę, cienkie body i weszłam pod prysznic. Parująca woda rozmywała mój paskudny makijaż. Nigdy nie czułam się tak beznadziejna jak teraz. Niby nic wielkiego się nie stało, ale jednak to boli, jak nic innego. Czuję cholerny ból, który nie chce mi odpuścić, męczy mnie niemiłosiernie. Z moich oczu zaczęły wydobywać się pojedyncze łzy. Po chwili nie wytrzymałam i wybuchłam płaczem jak mała dziewczynka, która przeżyła najgorszy koszmar w swoim życiu. Strumienie cieczy mieszały się z substancją z moich oczu. To jest bez sensu… po co to w ogóle robić? Dla kogo?

  *

  -Nie wydaje mi się. 2% to mycie się, jakieś 8% to śpiewanie a 90% to myślenie. –parsknął. Poprawiłam swoje kosmyki włosów, które opadały mi na twarz. –Pokaż mi to. –warknął wściekły zauważając moją dłoń. –Kto ci to zrobił?! –zapytał rozłoszczony.

  -Nie Jozef. –mruknęłam chowając rękę do kieszeni frotowego szlafroku.

  -Dela! –nigdy nie lubię jak się tak do mnie zwraca. Przewróciłam teatralnie oczami i spojrzałam uważnie na niego. Szarpnął moją dłoń i chwycił ją w swoją oglądając uważnie moje dzieło. –Mi możesz powiedzieć wszystko. –dodał nieco ciszej. W jego wzroku było widać wszystko… rodzinne to mamy. Zawsze kiedy ze mną rozmawiał w jego oczach było widać tą iskierkę, którą zawsze się zachwycałam, on „żył”. Teraz jej nie było… była powaga, pełne skupienie. –Nie chcesz mówić to nie. Tak czy owak, nie ominie ciebie to. –mówił wolno. Kiedy usłyszałam te słowa doznałam bólu, trafił prosto w sedno. Poddałam się emocjom i przytuliłam go tak jak kiedyś, kiedy byliśmy mali.

  -To wszystko moja wina. –szepnęłam mu do ucha cicho szlochając. Od razu ciepło mnie przyjął do swoich ramion, zresztą jak zawsze, objął mnie swoimi rękoma co dodaje mi otuchy.

  -Wyjaśnisz mi to? –zapytał odrywając mnie od niego. Spojrzałam w jego zielone tęczówki. Wszystko mazało mi się gdy tylko spojrzałam się na to, a łzy nie ukazywały końca. Podniósł swoją rękę w górę przybliżając ją do mojej twarzy, by już po chwili mógł ocierać moje łzy.

  -Dlaczego ona to robi? –zapytałam siedzącego obok mnie mojego brata. Zadając mu to pytanie wpędziłam go w niemałe zakłopotanie. Aż serce mnie zakuło gdy tylko pomyślę z czego będę musiała mu się zwierzać.

  -Dela. –znów to określenie. W jego oczach nie było już powagi tylko zakłopotanie, zakłopotanie, które było najbardziej widoczne z wszystkich, innych uczuć, które teraz czuł.

  -Jozef, mama. –mruknęłam wyjaśniająco.

  -Lepiej ty mów. –dodał ciszej ściskając moją zdrową, prawą dłoń. Przytaknęłam głową, swój wzrok skupiłam na ciemnej podłodze w moim pokoju.

  -Ona się męczy. –spuściłam głowę w dół. –O wiele łatwiej było, by odstawić te wszystkie leki pobudzające. Ona myśli, że to pomaga a to ją jeszcze bardziej niszczy. –mruknęłam. –Byłoby o wiele prościej. Odstawiłaby to wszystko, nie męczyłaby się. Mogłaby w spokoju… -zawahałam się. –Skończyć ze sobą… -dokończyłam niepewnie. –Dlaczego ona to robi? –podniosłam głowę i wpatrywałam się w jego tęczówki. –Czasami mam ochotę jej to wszystko wykrzyczeć prosto w twarz: mamo to nie ma sensu. Ale czy to pomoże? –spojrzałam się na niego smutnym wzrokiem. –Jozef. –potrząsnęłam nim. –Ona mi powiedziała, że to robi dla mnie, rozumiesz?! –znów emocje górą. Nie chciałam ich hamować, pozwoliłam im swobodnie się ulatniać z moich oczu. –Stwierdziła, że jak spotka zięcia to odpuści sobie. –podsumowałam ironicznie.

  -Dela, nie mów tak…

  -A co ja mam o tym w ogóle myśleć? –spojrzałam się na niego uważnie tak, że śledziłam każdy jego ruch twarzy. –Czuję się jak idiotka bo ja przez to rozumiem, że ona cierpi przeze mnie, przez moją własną głupotę. Dobrze wiesz, że tak szybko go nie pozna, o ile w ogóle go ktoś z nas pozna. To ja jestem temu winna. Nikt nie jest w stanie tego logicznie mi wytłumaczyć… tak, żebym ja mogła to zrozumieć na mój tok myślenia, a wszyscy wiemy, że w tym jestem zupełnie inna od reszty.

"Dla osoby, którą kochasz zrobisz wszystko nieważne jaki ból Tobie to sprawia"

~Alutka

~~*~~

Cześć i Czołem!

Jestem a razem ze mną nowy rozdział, który mam nadzieję, że wam się podobał. Chciałam w nim trochę wytłumaczyć co się dzieje z Delą i jej rodziną, chyba mi się udało.

Jeśli chodzi o następny, siódmy już rozdział to nie mam zielonego pojęcia kiedy się pojawi. Od tego tygodnia zaczynam ferie więc niby czasu będzie, ale jednak wyjeżdżam i nici z mojego planu. W takim razie nie obiecuję, że kolejny rozdział pojawi się za dwa tygodnie, ale z trzy.

Tym co zaczynają ferie razem ze mną życzę udanego wypoczynku a reszcie miłej nauki ;)

Miłego weekendu kochane :*

Pozdrawiam, Alutka :*